اثر کاهنده نگهداری انفرادی بر آستانه احساس درد مزمن در موش آزمایشگاهی

تنهایی و نگهداری انفرادی به معنی شرایطی که موجب جدا افتادن از همنوعان در انسان و حیوانات اجتماعی است یک حادثه استرس زای پر قدرتمحسوب میشود که پژوهشهای متعددی اثرات منفی آن را بر جنبه های مختلف عملکرد فیزیولوژیک بدن موجودات زندهاز جمله حیوانات آزمایشگاهیودامهای اهلی ومزرعه ای نشان داده است. در این مطالعه 20موش ازمایشگاهی ( 10موش نر و 10موش ماده ) به دو گروه دسته جمعی و انفرادی تقسیمگردیده اند و به مدت 1ماه در این وضعیت نگهداری شده اند سپس میزان احساس درد مزمن آنها با روش تست فرمالین اندازه گیری شد.نتایج نشانگرکاهش احساس درد مزمن در موشهای نگهداری شده به صورت انفرادی نسبت به موشهای گروهی در هر دو جنس بود اما در موشهای نر انفرادی میزانکاهش احساس درد بیشتر از موشهای ماده انفرادی بود که نشانگر تاثیر پذیری احساس درد مزمن از نگهداری انفرادی و انزوای اجتماعی در حیواناتاست و به نظر می رسد جنسیت یک عامل موثر در این تاثیر پذیری باشد به گونه ای که جنس نرنسبت به آن حساسیت بیشتری نشان می دهد. برایشناخت مکانیزم های دخیل در این فرایند مطالعات بیشتر در زمینه تغییرات نروشیمیایی ناشی از نگهداری انفرادی توصیه می گردد